Verhalen van Marloes

"Ierland"

Ik houd van Ierland. Al mijn hele leven voel ik me hier thuis, vanaf het allereerste moment. Ik vind de mensen vriendelijk, de cultuur interessant en de natuur ongekend mooi. Er is geen land dat zoveel aantrekkingskracht op me heeft. Toen Mike met het voorstel kwam om een rondreis te maken aarzelde ik geen moment.
‘Ja!’ riep ik, enthousiast op en neer springend in onze gedeelde woonkamer. Mijn blonde haren gingen alle kanten op. ‘We gaan!’

Ik wilde dolgraag onze eigen reis maken. Alleen durfde Mike niet links te rijden. Ik kon op hem inpraten wat ik wilde, maar hij deed het echt niet. We bekeken eindeloos de vele groepsreizen van verschillende reisorganisaties. Ik had overal wel commentaar op, tot ik door Mike tot een keuze werd gesteld: wel óf geen vakantie. Dan is de keus snel gemaakt! Een dag later hadden we onze reis geboekt. We zouden eerst naar Dublin vliegen en van daaruit verder de westkust bekijken.

De voorpret was enorm. Twee maanden lang kon ik aan niets anders denken. En nu is het zover! We zitten in een bus die ons door de Wicklow Mountains naar ons volgende hotel brengt. Ik stond op het vliegveld al te stuiteren, en daar ben ik niet meer mee opgehouden. Mike moet ongelooflijk gek van me worden. Tot nu toe houdt hij zich goed, maar het is nog maar dag twee. Ik kijk om me heen naar de andere reizigers. We bevinden ons in een gemengd gezelschap en ik vermaak me eigenlijk wel. Ik kan nog wel eens moeite hebben met onbekende mensen. Mike weet dat en neemt daarom vaak het voortouw. Nu heb ik nergens last van. Ik geniet gewoon enorm van de reis en het landschap. Dit gedeelte van Ierland heb ik niet eerder ontdekt.

Ik kijk Mike naast me even aan en glimlach naar hem. Dan richt ik mijn blik weer op het landschap buiten, zoals ik de hele busreis al doe. Ik bewonder de bergen om ons heen. Dan zie ik ineens een koffer langs de weg. Mijn verbazing is groot. De koffer ligt daar plompverloren in de heide. Helemaal verlaten, moederziel alleen, zonder teken van leven in de buurt. Het beeld vliegt in een flits aan me voorbij. Meteen slaat mijn fantasie op hol. Ik stoot Mike aan, maar die is te druk in gesprek met het meisje achter hem en geeft me alleen een vuile blik. Ik sta er alleen voor geloof ik. Ik houd van mysteries, en dit is er eentje die ik ga oplossen. Zodra ik weet hoe.

De verlaten koffer heeft me de hele weg geen seconde losgelaten. Mike heeft mijn opwinding niet eens in de gaten gehad. Hij gaat helemaal op in zijn gesprek en stopt zelfs niet als we ons nieuwe hotel binnenlopen. Ik loop met mijn eigen koffer achter hem aan. In de hal staan een aantal zitbanken bij elkaar en als ik naar rechts kijk, blijkt daar de ingang van een hotelbar te zijn. Dat ziet er gezellig uit. Mike heeft hetzelfde idee, want ik hoor hem zeggen: ‘Zie ik je na het eten in de bar’. Hij zwaait het meisje uit en wendt zich dan eindelijk naar mij toe. Ik frons mijn wenkbrauwen, ons teken dat ik niet zo blij met hem ben. Hij trekt zich er niets van aan en zegt op een doodnormale toon:
‘Ga je mee? We moeten eens inchecken.’
Ik tel tot tien en wend mijn blik naar de zitbanken. Ze zijn vaal bruin zie ik nu. Mike mag mijn humeur niet verpesten. Er zijn belangrijkere dingen te doen. Uitzoeken hoe de koffer in de heide is beland bijvoorbeeld. Ik heb nog steeds geen plan en het is uitgesloten dat ik Mike bij mijn zoektocht ga betrekken. Hij kan de boom in! Met stampende voeten en uitgestoken tong volg ik hem naar de receptie. Ik laat hem het woord doen, neem met een glimlach naar de receptionist mijn sleutel in ontvangst en loop stilzwijgend achter Mike aan naar onze kamer.

De rest van de middag gaat een beetje aan me voorbij. Ik bemoei me niet met Mike en hij laat mij ook met rust. Tijdens het avondeten kletsen we vooral met andere mensen. Natuurlijk gaat het over onze reis tot nu toe en hoe mooi we Ierland vinden. Het landschap heeft indruk gemaakt. Mijn buurman raakt niet uitgepraat over de bergen. Hij praat met grote gebaren, over hoe we in Nederland zulke heuvels niet hebben. Het is een trotse Groninger en ik laat hem maar vertellen. Veel mensen uit onze groep zijn hier pas voor de eerste keer. Zij hebben duidelijk moeite om de indrukken van vandaag te verwerken. Ik ook, maar wel om een heel andere reden. Die ik hier niet ga delen, vooral met Mike niet.

Ineens schiet me iets te binnen. Ja, dat kan ik doen, denk ik opgewonden. Ongeduldig wip ik op mijn stoel op en neer. Helaas kan ik nog niet van tafel. We wachten nog op het toetje. Met mijn op-en-neer-gewip heb ik nu wel de aandacht van Mike.
‘Waar heb jij last van?’ vraagt hij, met zijn ogen draaiend.
Ik trek mijn neus naar hem op en steek mijn tong uit. Ik zie dat mijn buurman me raar aankijkt, maar ik haal mijn schouders naar hem op. Ik mag misschien moeite hebben met onbekenden, wat ze van me vinden hoort daar niet bij. Ik kijk Mike nog een keer uitdagend aan, maar krijg geen reactie meer. Hij is alweer in gesprek met het getrouwde stel naast hem. Zij wel.

<wordt vervolgd>

"Ierland"

Ik zucht eens diep. Mike merkt het niet, of negeert me gewoon. Waarschijnlijk dat laatste. Dan is iedereen even stil omdat ons nagerecht geserveerd wordt. Luchtige citroenpudding, een fijn vooruitzicht na de zware chocoladetaart van gisteren. Die werd zelfs Mike te veel.

De hele groep heeft in stilte de citroenpudding naar binnen gewerkt. Na zo’n dag vol indrukken smaakt alles extra goed natuurlijk, maar dit nagerecht was werkelijk overheerlijk. Mijn stoel heb ik verder maar met rust gelaten om vooral niet opnieuw de aandacht te trekken. Nu kijk ik op mijn gemak de groep rond. Je kunt zien dat iedereen behoorlijk vermoeid is. Toch gaan de meesten later op de avond wel naar de hotelbar, als ik de gesprekken zo hoor. Ik beslis later op de avond wel. Nu heb ik een ander doel dat veel belangrijker is.
Ik sta rustig op, keur Mike geen blik waardig en verlaat zonder een woord mijn gezelschap. Zulke avonden hebben we wel vaker. Hoewel we al twee jaar samenwonen, kunnen we elkaar op genoeg momenten niet zien of luchten. Zoiets hoort erbij geloof ik. Ik schud de gedachte aan Mike van me af en loop naar onze chauffeur, die nog bij onze reisleidsters aan tafel zit. Ik wil hem vragen naar de route van vanmiddag. Misschien weet hij zich de plek van de koffer te herinneren. Als ik het een beetje slim aanpak, hem lief aankijk en wapper met mijn blonde haren, brengt hij me er misschien nog heen ook. Hoewel, bedenk ik me nu, de reisleiding zal minder happig zijn als ik nu mijn liefste gezicht opzet. Ik kan het beter later in de hotelbar proberen.
Omdat het raar staat als ik me nu omdraai, knoop ik nog wel een oppervlakkig praatje aan met de chauffeur. Of hij het naar zijn zin heeft gehad met onze groep. Ook vraag ik of hij vaker zulke groepen begeleidt. Edward is een aardige man. Weliswaar op leeftijd, maar dat zie je niet aan hem af. Hij gaat over een uurtje naar de bar, zegt hij. Ik beloof hem er ook te zijn. Hopelijk kan ik de beste man dan eens goed uithoren. In de tussentijd ga ik maar de rust van mijn kamer opzoeken. Een douchebeurt en schone outfit kan ook geen kwaad zie ik, bij de aanblik van mezelf in de spiegel van de lift.

Na een uur voel ik mezelf weer fris en fruitig en ook mijn woede richting Mike is gezakt. Hij is een kwartier in onze hotelkamer geweest. Ongelooflijk dat ik na zo’n lange dag in de bus en de buitenlucht een duidelijke opfrisbeurt nodig heb en hij alleen een ander shirt hoeft aan te trekken. Hoe doen mannen dat toch? Ik stond zeker een kwartier voor de spiegel om mijn haar te föhnen. Nu pak ik een paar hakken uit mijn koffer, trek ze aan en controleer of ik de kamersleutel op zak heb. In de hotelbar zie ik de meeste vakantiegangers al aan een glas Guinness. Ik heb het in Dublin na één slok laten staan. Veel te bitter en zwaar. In plaats daarvan bestel ik een glas Bulmers. Zo Iers voel ik me wel. Met mijn glas in de hand kijk ik de bar rond. Mike zit onderuitgezakt op een bank in de verste hoek, met het meisje van eerder. De buschauffeur heeft zich in een andere hoek op een hoge barkruk genesteld. Hij neemt net zijn laatste slok terwijl ik zijn kant op loop. Ik kan nog net een vloek onderdrukken als ik een van de reisleidsters naast hem zie zitten. Dat was wel het laatste wat ik kon gebruiken. Wat nu? Op dat moment ziet Edward me en zwaait hij overdreven. Ik kan niet anders dan met een glimlach op de barkruk naast hem plaatsnemen. De reisleidster kijkt me met een frons aan. Johanna, nou dan weet je het wel.

Als ik ‘s avonds in bed lig, denk ik met weemoed terug aan mijn gesprek met Edward. Onze buschauffeur is een echte Ier, dus praten doet hij wel. Zeker tegen mij. Dankzij mijn liefde voor Ierland spreek ik geweldig Engels, iets waar Edward zwaar van onder de indruk is. Toch ben ik ondanks al mijn vragen over de bergen niets wijzer geworden. Waarschijnlijk had ik iets subtieler moeten zijn toen ik mijn laatste vraag stelde: ‘Ik vond het daar zo prachtig. Kunnen we er niet meer van zien? Of een deel van de route nog een keer rijden?’
Mijn woorden vielen bij Johanna duidelijk niet in goede aarde. Ze keek me opnieuw met een diepe frons aan. Ik schrok zo van haar blik dat ik, nog voordat ze iets kon zeggen, maar snel mijn woorden wegwuifde. Ik bedankte Edward uitvoerig voor zijn gezelschap en vertrok naar mijn kamer. Daar lig ik nu dus, onder de dekens te piekeren, nog lang niet overmand door slaap. Ik ben door ideeën heen. Dat overkomt me nooit.

Ik schiet overeind als ik een deur hoor dichtslaan, gevolgd door een hoop gestommel. Mike! Ik knipper met mijn ogen als het licht aangaat. Ik volg zijn bewegingen terwijl hij een weg naar het bed zoekt. Hij is omringd door een alcoholwalm. Ik trek het dekbed verder over me heen en kijk hem eens goed aan.
‘Wat doe jij hier zo laat?’ vraag ik met harde stem.
‘Gewoon. S-s-slapen.’
Ik blijf hem aankijken en probeer contact te maken met zijn ogen. ‘Ik dacht het niet. Ga jij maar op de grond.’ Ik gooi het fleecedeken dat naast het bed op de grond ligt naar hem toe. Het belandt net naast Mike. Als hij naar beneden bukt, valt hij ook meteen neer.
Het is zo’n grappig tafereel dat ik toch moet lachen. ‘Zo. Blijf jij daar maar liggen. Dan kan ik rustig verder nadenken over de koffer. Ik moet terug naar –.’ Meteen houd ik mijn mond. Had ik me daar versproken? No way dat Mike hier ook maar iets over mag weten. Ik buig me, met hand over mijn mond, over het bed. Ik verwacht een ondervraging, maar kan opgelucht ademhalen als ik Mike diep in slaap op de grond zie. Even blijf ik vanaf het bed naar hem kijken. Dan volg ik zijn voorbeeld en laat ik me achterovervallen met mijn hoofd op het kussen. Ik probeer de koffer tijdelijk los te laten, maar het beeld beheerst mijn dromen.

<wordt vervolgd>